Een blanke meid met een achterste van een Afrikaanse, komt dat zien! Niet dat de andere dames uit onze groep geen aanspraak hebben bij de Tanzaniaanse mannen, maar soms heb ik het gevoel bekeken te worden alsof Pamela Anderson door de straten van Utrecht loopt. Tja, ik ben er nou eenmaal mee geboren.. “What do you put in your food that you have such an arse?”, wordt er gevraagd. En of ik wil trouwen in Mto Wa Mbu, tegen honderdvijftig koeien voor mijn ouders. Maar aan deze man wil ik mijn leven niet geven. Laat mij en mijn zitvlak met rust, is mijn gedachte.
Verlangend denk ik terug aan Nederland, waar mijn bips en ik echte rust hebben. Voordat ik vertrok had ik het gevoel dat er in Nederland al vaak de aandacht gelegd werd op ‘asses’ op een niet-respectvolle manier, maar sinds ik hier ben herzie ik mijn mening; in Nederland hebben we kalmte, worden we een stuk meer geaccepteerd en zal een enkele vluchtige opmerking op straat allang niet meer denigrerend voelen.
Maar we zitten in Tanzania en uiteindelijk raak je samen met je billen overal wel aan gewend. Na de eerste week reis ik door van het noorden van Tanzania, richting de grootste en belangrijkste stad van het land: Dar es Salaam. In deze havenstad lijkt het wel of het helemaal niet uitmaakt hoe je er uitziet. Zolang je maar blank bent en een meisje, dan zit je goed. Of verkeerd. Op elke meter van de straat is er wel een man die je aanspreekt of naroept. Met een man aan je zijde (waar ik dankbaar gebruik van maak), is het verbazingwekkend rustiger. Ook wel eens fijn!
Column, geschreven voor het vak Publieksbladen op basis van de studiereis naar Tanzania voor het vak Globalisering, 4e jaar, 2007.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten